หนิงว่า หลาย ๆ คนที่ฝึกโยคะ อาจจะมีความรู้สึกกับตัวเองแตกต่างกันไป หรือบางทีก็อาจจะรู้สึกคล้าย ๆ กัน สำหรับตัวหนิงเอง หนิงพอจะสรุปความรู้สึกในแต่ละช่วง ดังนี้
- ระยะงง ๆ แรก ๆ ที่เข้าคลาสโยคะ ที่เริ่มเห็นคนอื่น ๆ เขาฝึกกันไปถึงไหนต่อไหนกัน เราเองเพิ่งเริ่มเข้าคลาส รู้สึกงงมาก เขาทำอะไรกัน เขาทำกันได้ยังไง แล้วเราจะทำได้ไม๊ ต่าง ๆ นา ๆ เยอะแยะไปหมดเลยค่ะ ท่าก็จำไม่ได้ แล้วจะรอดไม๊ อิอิ
- ระยะที่ต้องอดทน เมื่อเริ่มงงไปแล้ว ก็ลองสักตั้งให้หายงงซะหน่อย เราก็ใช่แย่นี่นา คนอื่น ๆ เขายังฝึกกันได้เลย ทำไมเราจะทำไม่ได้ละ ว่าแล้วก็อึ๊บ อึ๊บ ฝึกกันต่อไป เมื่อยก็ทนไป เหนื่อยก็ทนเอา สักวันคงดีขึ้น คิดว่างั้น 55555
- ถัดมาเริ่มรู้สึกสับสน เพราะพอเริ่มเรียนกับครูหลายคน แต่ละคนก็บอกไม่เหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นวิธีการเข้าท่า การร้อยเรียงท่าต่าง ๆ ในเรื่องของท่าหลัก ท่าแก้ สรุปแล้วมันยังไงกัน จะใช้หลักไหนดีอ่ะ สับสนอยู่นานสรุปแล้วก็ต้องเลือกฝึกไปตามครูที่สอนปัจจุบันบอก ส่วนเวลาที่ฝึกเองก็เทคนิคไหนที่รู้สึกว่าปลอดภัย และรู้สึกสบาย ก็เลือกแบบนั้นละกันนะ น่าจะดีสำหรับเรา คริคริ
- ผ่านไปเรื่อย ๆ ชักเริ่ม “หลง” หลงนี่ หลงหลายอย่างเลยอ่ะ ทั้ง “หลงไหล” ช่วงที่เกิดอาการนี้แทบเรียกว่าติดยาได้เลยอ่ะ ไม่เจอกะตัวไม่รู้หลอก จริง ๆ นะ บางครั้งก็มี “หลงทาง” บ้าง เพราะอยากลองไปเรื่อย อยากรู้ อยากเห็น จนถึงวันนึงที่ต้องเจอกับตัวเองว่ามันเป็นยังไง อาการ “บางอ้อ” ก็เกิดขึ้นค่ะ อีกอย่างก็คือ “หลงตัวเอง” ก็ทำไงได้ค่ะ บางครั้งบางคราวก็รู้สึกว่าเราเลิศอ่ะนะ อาการอยากโชว์ของก็คงเป็นเรื่องปกติ ชิมิ ชิมิ
- อาการ “บางอ้อ” ทำให้เกิด “ความเข้าใจ” ว่าเราฝึกโยคะไปทำไมอ่ะ สิ่งที่ได้คืออะไรอ่ะ ว่าแล้วก็เปลี่ยนไม๊กับความคิด วิธีการ และอื่น ๆ อีกมากมาย ก็เข้าใจแล้วไงค่ะ
- ตอนนี้ ก็เข้าสู่ระยะ “รอ” รอว่าต่อไปเราจะคิดอย่างไร รู้สึกอย่างไร เพราะตอนนี้เพิ่งรู้สึกได้แค่เนี่ยอ่ะ
ที่บอกไป ก็แค่ความรู้สึกตัวเองนะคะ ผ่านมา 8 ปีละ รู้สึกได้แค่เนี่ยแหละ อิอิ
Recent Comments