ค่อย ๆ ก้าว ด้วยความมั่นคง

ผลจากการที่หนิงเคยประกอบธุรกิจแล้วผิดพลาด มันเป็นบทเรียนครั้งสำคัญที่ทำให้การก้าวย่างครั้งต่อ ๆ ไปของหนิงรอบคอบมากขึ้น ระวังมากขึ้น และไม่เริ่มต้นแบบจัดเต็มเหมือนครั้งก่อน เดิมเป็นคนที่ค่อนข้างจะจัดเต็มในระดับนึง จะทำอะไรต้องให้พร้อม ดูดี

ลงทุนมากข้าไม่ว่า ขอหน้าตาดีไว้ก่อน ถ้ายังไม่พร้อม ข้ายังไม่ทำ อิอิ

แต่มาครั้งนี้ จะใช้คำว่าหนิงไม่ได้มองการเปิดสอนโยคะเป็นธุรกิจก็ดูจะเป็นการรักษาภาพมากเกินไป เพราะคงไม่มีใครเปิดสตูโยคะมาเพื่อทำการกุศลอย่างเดียวเป็นแน่ (เหมือนจะแรงแต่จริงใจนะ) ทำให้การก้าวย่างในครั้งนี้ เป็นแบบค่อยเป็นค่อยไป หนิงเปิดมาครั้งแรก หนิงแทบไม่ได้ทำอะไรเลยกับสถานที่นอกจากทาสีห้องเรียน เอาหน้ารอดไปก่อนสำหรับการเปิดสอน พอเริ่มดำเนินการไปได้ระยะนึง เริ่มมีผู้สนใจมากขึ้น ทำให้ต้องปรับปรุงเป็นครั้งที่สอง คือ เอาผนังกั้นห้องออก ทาสีใหม่บางส่วน จ้างคนมาวาดภาพผนังห้อง ทำแผงกั้นที่บันได และหน้าห้องน้ำ รวมไปถึงเอาไม้เชอร่าติดผนังชั้นหนึ่งทั้งหมด เพราะเริ่มมีรอยน้ำซึมจากผนังทำให้ผนังด่างอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งก็ถือว่าลงทุนไปในระดับนึงเลยทีเดียว เหมือนจะไม่มากแต่ก็เหมือนจะเกือบแสน แต่ก็ทำให้ความรู้สึกของตัวเองดีขึ้นกับการพัฒนาในครั้งนั้น

มาถึงการปรับปรุงล่าสุด ซึ่งได้ดำเนินการเมื่อเดือนเมษายนที่ผ่านมา จริง ๆ หนิงได้วางแผนเรื่องนี้มาเป็นเวลาน่าจะเกินครึ่งปีอย่างแน่นอน พยายามเก็บเล็กเก็บน้อย จากสิ่งที่เราเห็น หรือคำถามเวลามีผู้ฝึกใหม่เข้ามา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะห้องน้ำมักจะมีน้ำเปียกอยู่เกือบตลอด เรื่องล็อคเกอร์เก็บของใช้ส่วนตัว ส่วนเรื่องการแบ่งสัดส่วน ไม่ว่าจะเป็นบริเวณบริการน้ำดื่ม บริเวณนั่งรอขณะที่รอบถัดไปยังฝึกไม่เสร็จรวมไปถึงการนั่งเม้าท์มอยหลังจากเสร็จคลาสแล้ว และคิดว่าอยากเอาหนังสือตัวเองที่เคยซื้อมาใช้ประโยชน์ให้มากขึ้น อยากที่บอกว่าเดิมเป็นคนที่ค่อนข้างจะจัดเต็ม มาครั้งนี้ไหน ๆ ก็คิดจะทำการปรับปรุงครั้งใหญ่แล้วก็ตัดใจกัดฟันจริง ๆ เดิมตั้งค่าใช้จ่ายไว้เพียงสามแสนเท่านั้น แต่พอได้ลอง ๆ สอบถามราคารวมไปถึงพอเห็นแล้วอยากทำเพิ่มอีกงานนี้ต้องทำใจแล้วละ คร่าว ๆ ณ ปัจจุบันที่งานเสร็จแล้วแต่ยังไม่ถึงกับคำนวณได้ถูกต้องนักก็ราวห้าแสนห้าไปแล้ว เห็นตัวเลขแล้วบอกตรงนะคะว่าแอบเครียดเล็กน้อย เพราะกว่าจะผ่อนหมดคงใช้เวลาอีกพอสมควรเลย สิ่งที่ตั้งใจจะทำบางอย่างเลยต้องระงับไว้ก่อน เพราะต้องชำระหนี้ก้อนนี้ให้หมด

จากวันแรกที่ได้เปิดตัวโฉมใหม่ไป ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยและกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายอยู่บ้างก็ตาม มันทำให้เรามีความสุข เมื่อเห็นผู้คนที่เข้ามาแล้วต่างตื่นเต้น และบอกว่าทำได้ดี มีบางคนถึงเขียนข้อความส่วนตัวมาบอกว่าฝึกที่ใหม่แล้วมีแรงบันดาลใจในการฝึกขึ้นอีกเยอะเลย รวมไปถึงสามีที่เคยให้กำลังใจ และช่วยหนุนอยู่เสมอ และเพื่อน ๆ หลายคน ที่สำคัญอีกหนึ่งแรงใหญ่คือก๊วนสวยชวนกันกิน ที่ช่วยกันทั้งแรงกายแรงใจและของตัวเองและลูก ๆ มาช่วยงานช่วงก่อนเปิดจนทำให้เปิดได้สำเร็จตามที่วางไว้

งานนี้แม้กระทั่งคุณแม่เอง ก็ตั้งใจช่วยลูกเต็มที่ เป็นกำลังใจ และวันเปิดก็ตั้งใจเอาขนมและชงเครื่องดื่มมาบริการเอง ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ไม่ค่อยสบายอยู่ แต่ก็ไม่ยอมบอกลูกเลย ต้องขอบคุณญาติทั้งทางหนิงเองและญาติทางสามีที่มาให้กำลังใจในวันเปิดโฉมครั้งนี้ด้วยนะคะ

นี่แหละค่ะ การที่หนิงค่อย ๆ ก้าวมาเรื่อย ๆ เดินช้า ๆ แต่พยายามเดินให้มั่นคง เพราะอย่างน้อยเราได้เห็นทางข้างหน้าแล้วว่ามันเป็นอย่างไร… ณ จุดนี้ มันคือความภาคภูมิใจในตัวเองจริง ๆ นะ